Ahmet Abi oturmaya mı geldik?

Tepebaşı Belediyesi, geleneksel hale getirdiği yeni yıl etkinliğinde, engelliler ve aileleriyle buluştu. Etkinliğe katılmadım. Haberi takip eden muhabirimizin ve sonrasında Belediye’nin servis ettiği fotoğraflara, görüntülere baktım.
Fotoğraf ve görüntüler ‘her şeyi’ anlatıyordu. Muhabirimizin ve Belediye’nin etkinlik hakkında bilgi vermesine, orada yaşananları ‘yazmaya çalışmasına’ hiç gerek yokmuş.
Çünkü Başkan Ahmet Ataç, engelliler ve aileleri arasındaki etkileşim, sevgi, saygı adına her ne diyeceksek ‘yazılabilecek’ bir şey değil.
Bir kere en başta şunu söylemek gerekir; insanı duygulandıran etkinlikte yaşananlar bir ‘Belediye Başkanı’ ve ‘vatandaş’ arasında geçmiyor.
Gördüklerimiz ‘Başkan’ ve ‘seçmen’ ilişkisi de değil.
Herkes çok güzel vakit geçirmiş, herkes çok mutlu, herkesin keyfi yerinde…
İnsanlar, bir belediye başkanıyla bu kadar eğlenebilir mi? Bence hayır…
Seçmenler, bir belediye başkanına böylesine sevgi dolu hislerle sarılabilir mi? Elbette hayır…
Vatandaşlar, bir belediye başkanını kendisine bu kadar yakın hisseder mi? Tabii ki hayır…
Ne olabilir peki?
Ataç ve o gün orada olan insanların ilişkisini nasıl tanımlayacağız?
Abi-kardeş olabilir…
Baba-evlat olabilir…
Amca-yeğen olabilir…
Bu durum sadece Ahmet Ataç’ın engelli bireylere yönelik hizmetlerinden kaynaklanmıyor. Proje ve hizmetlerin de elbette büyük bir etkisi vardır. Ataç’ın engellilere yönelik ‘göstermelik’ olmayan onlarca hizmeti var.
Ataç ve ekibi önce engellileri evden çıkardı, sonrası kendiliğinden geldi zaten… Bugün eli iş tutan engelli arkadaşlarımız var. Her biri gözünüzü yaşartacak cinsten başarı hikâyesi ama bu yazının konusu değil.
Hizmet ve projeler tamam ama gördüğümüz ilgi, alaka bunun çok ötesinde bir şey.
Kutlamaya katılım bile başlı başına bir gösterge…
Tepebaşı’nın her etkinliğinde olduğu gibi büyük bir ilgi var. Bu da Ataç’a ve ekibe güvenin yansıması.
Bu tür buluşmalar genelde ‘resmi’ olur, başkanın katılımı ortamı hafiften ‘er gazinosu’ havasına sokar. Bakıyorum engellilerin hiç öyle havası yok. Ataç’ın varlığı onları daha mutlu etmiş gibi. Muhabirimizden Ataç’ın bir dakika oturamadığını duydum.
Sarılanlar, fotoğraf çektirmek isteyenler, konuşmak için gelenler, teşekkür eden aileler… Hepsi bu kadar da değil.
Dansa kaldıranlar, çeke çeke halaya götürünler de var. Tam bir ‘ayol oturmaya mı geldik’ durumu söz konusu.
Çok güzel ve anlamlı görüntüler çıkmış. Biz ‘dışarıdan’ bakıp izlerken duygulandık. Başkan Ataç’ı tahmin dahi edemiyorum. Politikanın en güzel tarafı bu olsa gerek.
Sevilmek, insanları mutlu etmek, birilerinin ‘Allah razı olsun’ demesi…