Bu tartışma bitmez…

Kılıçdaroğlu’nun Sivrihisar’da düzenlediği mitingle ilgili dünde bir takım değerlendirme ve tespitlerde bulunduk, görünen o ki hafta boyunca bu mitingin yansılarını, tartışan taraflarını görmeye de devam edeceğiz. 
Mitingle ilgili en çarpıcı değerlendirmeler taşıma yapılmasıyla ilgili. CHP’liler hayır bu taşıma değil gelmek isteyenlere örgüt tarafından lojistik destek verildi. Taşıma istemeden, metazori ile insanların alınması ve alanlara getirilmesidir, biz ise isteyerek geldik, o yüzden bunun adına taşıma demek yanlıştır demekteler. 
Aslında haklılar. Bunun adına taşıma demek olmaz. Örgüt ve yerel yönetimlerin desteği dersek daha iyi olur. Ancak sorulması gereken birkaç soru var ki, cevapları bu tartışma bitmez dedirtecek kadar net. 
Birincisi madem Eskişehir’den o kadar insan Sivrihisar’a gidecek, Sivrihisar’dan sadece 300, 500 kişi gelecekti Miting neden orada yapıldı?
İkincisi örgütün organizasyon komitesinde bazı karar verici isimler,  her fırsatta Ataç’ın önünü kesmeye çalışırken, Tepebaşı Belediyesi’nin 2500’den fazla insanı o alana götürerek, onların Genel Başkan nazarında bir nevi mahcup olmaması için emek vermesini nasıl yorumlarsınız? 
Üçüncüsü madem 17 dakika konuşulacak kadar kısa miting ve sonrasında Genel Başkan Eskişehir’e gelecekti. En azından burada bir salon toplantısı ayarlansaydı, bu partiye eksi mi yazardı? 
Başka sorum yok. 

Salon toplantıları da anlamsız 
Günümüz koşullarında Miting, kahvehane ziyareti ya da salon toplantılarının siyasiler için çok da anlamlı olmadığını sadece çalışıyor gibi gözükmek ya da beyhude bir çaba olduğunu uzun zamandan beri düşünen ve dile getiren biriyim. 
Hemen herkesin sosyal medya üzerinde fikir beyan ettiği, tartıştığı, subniminal ve viral reklamlar  ile algı yaratmaya çalıştığı bir düzende 20 yıl önceki kafayla iş yapmaya çalışmak başkalarını bilmem ama bana saçma geliyor. 
Hadi mitingler tabanı biraz şımartmak, tesadüfen gelen geçenin dikkatini çekmek, gövde gösterisi ile algı yaratmak için kabul edilebilir ama salon toplantılarını düşününce onlar anlam yükleyecek bir sebep bulamıyorum. 
Salonda konuşanlara bakıyorum, dinleyenlere bakıyorum. Savunulan şey’e bakıyorum. Susuyorum. 
EVET’i savunmak için gelen birini dinlemeye gidenler EVET’çi
HAYIR’ı savunmak için propagandaya gelenleri dinlemeye gidenler de HAYIR’cı 
Karşılıklı birbirini alkışlayanlar, tebrik edenler, kendi kendilerini gaza getirenler gibi bir durum çıkıyor ortaya. Akıl sır erdirmek benim adıma mümkün değil. 

Bilet için arayanları A. Demir maçına bekliyorum!  
2 gündür yatıyorum bilet, kalkıyorum bilet. Arayan, Whats app’dan yazan, messengerden isteyen yani ulaşılabilecek her yolu deneyen arkadaşlarım var. Hepsi Milli maç için bilet istiyor. İşin kötüsü benim Anne ve Babam için biletim de yok. Madem bu kadar önem veriyordunuz, madem bu kadar gitmek istiyordunuz keşke internetten alsaydınız diyorum çoğuna. 
Evet, 35 bin kişilik stadyumda bilet kalmadı. Öyle ya da böyle bileti olamayan da biraz üzülerek maçı TV’den seyredecekler. 
Ancak üzülmesinler. İçlerinde bu futbol aşkı olduğu sürece önümüzde bu duyguyu tatmin edecekleri çok karşılaşma olacak. O arkadaşları ve biletleri tüketen sponsor firmaları 2 hafta sonra evimizde oynayacağımız ve 10 Bin’e yakın taraftarımızın ceza aldığı Adana Demirspor maçına da bekliyoruz. Buyursunlar gelsinler, heyecanlı bir mücadeleye tanıklık etmekle birlikte şehrinin takımını da desteklemiş olsunlar. Belki Arda, Selçuk, Mehmet yok ama Hürriyet, Erkan, Hakan Çinemre var. 
Belki para, pul, rahatlık ve hatta bu imkânsızlıklar içinde bol bol primde yok ama büyük bir hedef ve çoğu yürünmüş önemli bir yol var. 
Üstelik 6 TL, 11 TL gibi küçük rakamlarla bu bileti alabilir, Türkiye’nin en güzel kale arkası ve maraton tribününü izleyebilirsiniz. Bekliyoruz.