Daha fena, daha berbat, daha korkunç

Kötü günler yaşıyoruz…
Kiminle konuşsak kötü…
Nereye gitsek kötü…
Hangi konu açılsa kötü…
Herkes, her şey kötü…
Bu kötülük içinde yaşadığımız sorunlarla ilgili değil.
FETÖ değil…
Terör değil…
Ekonomik kriz değil…
Bunlar da kötü elbette ama daha kötü bir şey söz konusu.
FETÖ’den daha berbat...
Terörden daha fena…
Tüm krizlerden daha korkunç…
Yaşadığımız bu lanet şeyin adı: Umutsuzluk…
Evet, umutsuzluk.
Kiminle konuşsam umutsuz.
Hatta çoğunun konuşmaya bile mecali, isteği, niyeti yok.
O derece umutsuz… O derece karamsar, o derece boşvermiş…
‘Amannnnn’ diyor kimi, kimi de ‘abi boşverrrr’ diyor…
Umudu kalmamış çoğumuzun.
Geleceğe dair, aydınlık yarınlara dair…
Bir arada yaşayacağımıza dair…
Mevcut sorunları çözeceğimize dair…
Ülkenin güzel günler göreceğine dair…
Dört bir yanımız umutsuzluk dolu.
Herkes ‘yarın daha kötü olacak’ diyor.
Çoğumuz gelecekten korkuyor.
Bazıları ‘bunlar daha iyi günlerimiz’ diyor.
En iyimserler bile ‘acayip’ felaket senaryosu yazmaya başladı.
Sadece şu veya bu grup değil. Hukuk insanları, işadamları, gazeteciler ya da akademisyenler değil en ‘sıradan’ insanlar bile umutsuz!
Umutsuz olmak karşılaşacağımız en berbat durum. Memleketin çoğu işgal edilmişken, ordumuz dağıtılmışken, hiçbir şeyimiz yokken bile umutsuz değildik. Şimdi neden bu karamsarlık?
En önemlisi de nasıl dağıtacağız bu kara bulutları?
Bir ülke, bir toplum bu kadar umutsuz insanı kaldıramaz. Bir an önce toparlanmalı ve umutlanmalıyız.